Somut olayda, müştekinin içinde bulunduğu durumun tek başına gerçek ve yakın anlamda "tehlikeli veya zor şartlar" kapsamında kabul edilebilecek nitelikte olmadığı anlaşıldığından sanığın eyleminin TCK'nın 157/1 maddesinde düzenlenen basit dolandırıcılık suçunu oluşturduğu belirtilmiştir.
İlgili mezkur içtihata göre 2 farklı suç açısından değerlendirme yapılmış olup , ilgili raporun kuruluşa verilmemiş olması nedeniyle nitelikli dolandırıcılık; aynı şekilde suça konu raporun gerçek ve sanığın rahatsız olması ayrıca kimliğin yanında olması halinde sanığın muayene edileceği sabit olduğundan faydasız sahtecilik nedeniyle ayrıca resmi belgede sahtecilik suçunun da oluşmayacağı içtihat edilmiştir.
Doğrudan hükmedilen 3.000 TL adli para cezasının karar tarihi itibariyle kesin nitelikte olması nedeniyle tekerrüre esas alınamaz.
Şüphelinin teşhise tabi tutulabilmesi için gözaltına alınmış olması gerekir. Şüphelinin yakalanmış olması teşhis için yeterli değildir. Ayrıca Cumhuriyet Savcısı tarafından verilmiş bir gözaltı kararının olması gerekir. Öyleyse gözaltı kararı verilmeden yapılmış teşhis işlemleri hukuka uygun değildir.
Sanıkta ele geçirilen 1.885 gram maddenin içindeki uyuşturucunun, eser miktarda olduğunun belirtilmesi karşısında; suçun maddi konusu olan uyuşturucu maddenin kullanmaya ve buna bağlı olarak uyuşturucu madde temin etme suçuna elverişli olmadığından, olayda işlenemez suçun söz konusu olduğu, suçun unsurlarının oluşmadığı ve sanığın beraatine karar verilmesi gerekir.
ByLock kullanıcısı olduğunu kabul etmeyen sanığın, ByLock uygulamasını kullandığının kuşkuya yer vermeyecek şekilde teknik verilerle tespiti halinde, ByLock kullanıcısı olduğuna dair delilin atılı suçun sübutu açısından belirleyici nitelikte olması karşısında, ilgili birimlerden ByLock tespitine ilişkin belgelerin ve ayrıntılı ByLock tespit ve değerlendirme raporunun getirtilmesi ile; ekleyen, eklenen ve aynı grupta yer alan kişilerin, sanık ile irtibatlı olup olmadığı, bu kişiler hakkında örgüt üyeliği sebebiyle ceza soruşturması yürütülüp yürütülmediği araştırılmalıdır.
Sanıkların kaçak içkiyi imal ettiklerinin, üretim sürecini ve imalinde kullanılan maddeleri bildiklerinin sabit olmadığı, ancak kaçak olduğunu bilerek alıp satan kişi oldukları, sattıkları içkileri yasal tedarikçisinden temin etmeyerek, özen yükümlülüğüne aykırı davrandıklarının bilincinde oldukları, kaçak olduğunu bildiklerinden insan sağlığına zararlı maddelerden imal edilmiş olabileceğini öngörebildikleri halde, öngördükleri neticeyi istememelerine rağmen nasıl olsa bir şey olmaz düşüncesiyle bu içkilerin ticaretini yapmak şeklindeki eylemlerinin bilinçli taksirle öldürme suçunu oluşturacağı
Sanığın idrarında uyuşturucu madde kullanımının pozitif çıkması, idrarında tespit edilen madde ile olayda ele geçirilen maddenin aynı türden olması, savunmasında Antalya'da ikamet ettiğini, Diyarbakır'a akraba ziyareti için geldiğini, Diyarbakır'da ucuz bulduğu için topluca aldığını beyan etmesi, gerçekten Antalya'da ikamet edip Diyarbakır-Antalya seferini yapmak üzere olan otobüste uyuşturucu madde ile yakalanması karşısında savunmasının aksine uyuşturucu maddeyi kullanma amacı dışında bulundurduğuna ilişkin sanığın mahkûmiyetine yeterli her türlü şüpheden uzak, kesin ve yeterli delil bulunmadığından beraati gerekir.
İmara aykırı yapıldığı için iskan ruhsatı alınamayan inşaattaki bu ayıbın hukuki ayıp olup, açık ayıp olduğu ve süresinde ihbar yapılmadığından dolayısıyla davanın zamanaşımı nedeniyle reddine karar verilmesi gerektiğine hükmetmiştir.
Murisin erkek çocuklarını kız çocuklarından ayırt etmediği yönünde beyanda bulunduğu anlaşılmaktadır. Her ne kadar miras bırakanın geriye mal varlığı bırakması tek başına mal kaçırma iradesi olmadığını göstermese de, davacı kızından isteyen bir kişinin hiç mal bırakmama ya da mal varlığına oranla daha az miktarda bir mal bırakma eğilimi ile hareket edeceği hayatın olağan akışının gereğidir. Dosya kapsamından davacının geriye on dört parça taşınmazının kaldığı görülmektedir. Yine aralarında husumet de bulunmadığından mal kaçırma kastıyla hareket ettiği söylenemez.
.İşverenin, çalıştırmış olduğu sigortalılara ait hangi belgeleri Kuruma vermesi gerektiği 506 sayılı Kanun'un 79 uncu maddesinin 1 inci fıkrasında açıkça ifade edildiği üzere yönetmeliğe bırakılmıştır. Atıf yapılan Sosyal Sigorta İşlemleri Yönetmeliğinde işverence verilecek belgeler düzenlenmiştir. Bunlar, aylık sigorta primleri bildirgesi, dört aylık sigorta primleri bordrosu, sigortalı hesap fişi vs.dir. Yönetmelikte sayılan bu belgelerden birisinin dahi verilmiş olması hâlinde artık Kanun'un 79 uncu maddesinin 10 uncu fıkrasında yer alan hak düşürücü süreden söz edilemez. Yargıtay uygulamasında anılan maddenin yorumu geniş tutulmakta; eğer sayılan belgelerden birisi işveren tarafından verilmişse burada Kurumun işçinin çalışmasından haberdar olduğu ve artık hizmet tespiti davası için hak düşürücü sürenin varlığından söz edilemeyeceği kabul edilmektedir. Diğer taraftan, Kurum tarafından yapılan bir tespitin olması hâlinde de aynı kabul şekline ulaşılmaktadır.
TCK’nın 188. maddesinin 4. fıkrasının (b) bendinde belirtilen yerlerden olan ibadethaneye iki yüz metreden yakın mesafe içinde meydana gelmiş ise de; eylemin “umumi veya umuma açık yer” olarak kabul edilemeyecek olan “araç içerisinde” gerçekleşmesi ve kanun koyucunun düzenlemede açıkça eylemin “umumi veya umuma açık yerlerde” işlenmesini artırım nedeni olarak öngörmüş olması, somut olayda aracın “umuma açık yer” olarak kullanıldığını gösterir bir durumun (Örnek; köfte/kokoreç gibi gıda satışı yapılan bir araç) bulunmaması, söz konusu maddenin düzenlenmesinden hareketle aracın bulunduğu yerin “umumi” yer olduğu kabul edilerek yapılacak bir yorumun ise suç ve ceza içeren hükümlerin neredeyse kıyasa yol açacak şekilde geniş yorumlanması anlamına geleceğinden TCK 188 /4 kapsamında sanıklar aleyhine artırım yapılamaz.
